06 288 00 494 Werkbezoek aan een project van Zina, Wijksafari. Amsterdam, 26 mei 2012.
Een verrassingsaubade vanuit een brikkerige auto tijdens de Wijksafari. Amsterdam, 2012.
Op een zonnige zaterdagmorgen kwam ik rond 11.30 uur met de bus aan in Bos en Lommer. Er was markt op het centrale plein en de Arabische muziek klonk uit de winkels en van muziekspelers op de kramen. Ik stak lopend de A10 over en kwam op een verlaten veld in de wijk Slotermeer-Noordoost dat, zo bleek later, ingericht was door kunstenaars die tijdelijk in een logeerhuisje midden in de wijk verblijven. Telefonisch was doorgegeven dat ik op de Schaapherderstraat 7 III moest zijn. Een aardige jongeman zwaaide me vanaf het balkon al welkom en deed boven de deur open. Ik was de eerste die de kleine huiskamer vol met meubels, planten en gezellige rommeldingetjes binnenkwam. Er lagen opvallend veel soorten medicijnen op tafel. Ik kreeg een heerlijk bord met salade, een soort rijst, vlees en een linzensaus. Eén voor één druppelden de Wijksafarigasten binnen.
Shahin legde uit dat hij negen maanden geleden als gastkunstenaar hier was gekomen, maar zich al gauw als vluchteling moest laten registreren toen bekend werd dat zijn familie in Syrië bedreigd werd. Buurtbewoners attendeerden hem op iemand in de buurt die dezelfde taal sprak. Het bleek de Libanees Gassan Jawad te zijn. Al gauw sloten de mannen een vriendschap. De gasten werden uitgenodigd naar de slaapkamer, die, zoals Shahin vertelde, geheimen kende. In de kleine, blauwe slaapkamer lag, met pyama en losse stropdas, Gassan in bed. We mochten plaatsnemen op het bed en luisterden naar de verhalen over hun leven van de twee Arabisch sprekende mannen. Het was een indrukwekkend relaas dat melancholie, woede én vrolijkheid verwoordde.
We liepen naar de “chickens” van Gassan, zijn grote liefde. Een grote ren op datzelfde veldje, waar de kippen dik en tevreden rondscharrelden in stro dat door hem elke dag ververst wordt. We stonden rustig naar hem te luisteren, maar werden opgeschrikt door geluid van scooters. Twaalf stoere boys uit de buurt nodigden ons uit om achterop te stappen! Zelfs de stugste Wijksafarigaste van het gezelschap vond het hylarisch! we hielden ons goed vast aan de stoere boys en crossten slingerend door Slotervaart tot we aankwamen bij een ondergrondse garage. Daar werd op een groot laken een filmpje van Adelheid Roosen getoond in haar bekende breed gesticulerende lange lijf dat ging over buiten spelen in Slotervaart.
Op het 40-50 plein werd een Oosterse supermarkt bezocht met uitleg door Gassan over de heerlijke producten die we allemaal wilden kopen, maar waar geen tijd voor was. Buiten werden we verrast op een brikkerige auto die kwam aan scheuren met een mooie Oosterse zangeres die een indrukwekkende solo ten gehore bracht. We zegden onze eerste gastheren gedag en werden meegenomen door een Surinaamse moeder, haar 24 jarige dochter en een Marokkaanse buurvrouw. Lopend kwamen we aan bij het inmiddels leegstaande, voormalige, appartement van de moeder en haar dochter. Een jonge actrice die voor de Wijksafari door deze moeder “geadopteerd” was, stelde vragen over hun leven. Boeiend, maar niet echt artistiek. Het feit dat één van de gasten als een soort onderzoekster allerlei wijsneuzerige vragen stelde, kwam dat het artistieke gehalte ook niet echt ten goede. Helaas kon ik het laatste gedeelte van de Wijksafari niet meemaken. Ik moet met de bus verder naar Het Haarlemse Bos.
