Rick Vercauteren, directeur van het museum Van Bommel Van Dam in Venlo, is een meester in het verbinden van (vertel)kunst en de wereldgeschiedenis. En hij vertelt de persoonlijke verhalen over en van kunstenaars met wie hij een persoonlijke relatie heeft opgebouwd. Hier vertelt hij over de tentoonstelling Over oorlog en vrede, waarbij het werk van Thom Puckey intrigeert: een klassiek-maar-ook-weer-niet vrouwelijk naakt met wapen.
Hubert-Jan Henket heeft met De Wolk bovenop het neo-classistiche gebouw van museum De Fundatie in Zwolle een geweldige nieuwe betekenis gegeven aan het gebouw. Vanaf de Koestraat doemt een soort gletsjer op, zeker als de zon zo mooi schijnt als toen wij er waren. Toen ik in Zwolle woonde was het museum nog een ouderwets rechtsgebouw waar ik vaak langsfietste. Nu een verrassende culturele must-be. Wát een aanwinst voor de stad.
Zelf ben ik op een uiterst klassieke manier opgegroeid: thuis klonk klassieke muziek, ik speelde piano, ik speelde blokfluit in een ensemble en ik studeerde later aan het conservatorium. Mijn kinderen gruwelen van die klassieke, ouderwetse, wereld. De cello en viool staan achter slot en grendel. Het zijn de liedjes van The Voice Kids en The Voice of Holland die ertoe doen. En zo ging mama mee naar Vredenburg, naar een concert van Mainstreet. Ik vond het geweldig. Het kostte me veel moeite om aan de zijkant te blijven staan met de armen over elkaar, zoals het moeders betaamt.
Jheronimus Bosch, de beroemdste middeleeuwse schilder van Nederland, wordt in 1516 begraven vanuit de Sint-Jan in Den Bosch. Om dit te gedenken staat Den Bosch in 2016 bol van tentoonstellingen en activiteiten. Het Jheronimus Bosch Art Center geeft informatie en heeft kunstenaars gevraagd werk te maken dat geïnspireerd is door het werk van Jeroen Bosch. Mijn kinderen vonden het erg grappig.
Met Berry, de musical heeft Helmond een vrolijk, muzikaal en gemêleerd nieuw musicalgezelschap van hoge kwaliteit erbij. Berry speelde met vele uitverkochte voorstellingen in het Speelhuis in Helmond. We hebben met ons gezin genoten van de prachtige, door Udo Holtappels gecomponeerde liedjes, het goede spel en het schitterende decor.
Het Speelhuis, Helmond
Het was lang geleden dat ik in het Kröller Müller Museum was, misschien wel 20 jaar. Dit maal bezochten we het Park De Hoge Veluwe in de winter vanuit een vakantiehuisje in Apeldoorn. We moesten eerst de sneeuw van de zadels van de witte fietsen afhalen en fietsten door het verstilde landschap naar het museum. Misschien had ik te hoge verwachtingen, maar het gebouw leek mij niet in goede staat en – misschien verwend door de weldadige restaurants van musea in Nederland – het restaurant kwam mij gammel over – al was de appeltaart heerlijk. Toen we er waren werd een zaal afgezet omdat stukken uit het plafond naar beneden kwamen. Dit museum met zo ontzettend veel buitenlandse bezoeker verdient beter, zou je zeggen.
The image as burden, de overzichtstentoonstelling van Marlene Dumas in het Stedelijk Museum in Amsterdam, toont beelden die een “last” met zich meedragen. Dumas knipt haar hele leven al foto’s uit kranten en tijdschriften, verzamelt ze en maakt er series tekeningen en schilderijen van op het moment dat zich in haar geest een thema opbouwt. Mijn indruk is dat het een integere kunstenares is die misschien wel het liefst in alle rust in haar atelier werkt aan haar schilderkunst. De buitenwereld trekt haar echter uit haar atelier en … gelukkig maar! Wij mogen getuige zijn van haar innerlijke blik op de buitenwereld. Prachtig.
Marlène Dumas. Stedelijk Museum, 2014
Het Boerhaave museum in Leiden verraste ons in de herfstvakantie met een bijzondere collectie medische instrumenten en een kinderkabinet waarbij kinderen aan de slag kunnen met spannende vragen die gaan over zwaartekracht, de zonneklok, aderlatingen, optische grappen en navigeren op zee.
Bij de première van Waterdragers in het Parktheater in Eindhoven hing een lichtelijk gespannen sfeer. Wat had Marcel ervan gemaakt? Hoe kom ik ervan af? Zijn er personages herkenbaar, ondanks de afspraak dat dat niet zo zou zijn? De lachsalvo’s waren niet van de lucht. Hilarsiche scènes, herkenbaar, maar ook de dilemma’s waar politici en ambtenaren in de complexe omgeving van een gemeentelijk apparaat herkende iedereen in de zaal. In de Schrijfkamer hingen aantekeningen en citaten van Marcel. Al een toneelstuk op zich. In de recensie van Het Eindhovens Dagblad werd Marcel uitgenodigd om ook eens op de redactie te komen.
Gedurende drie maanden lieptoneelschrijver Marcel Osterop mee bij de gemeente Eindhoven in een poging het ondoorgrondelijke apparaat dat de overheid heet te doorgronden. Met zijn toneelstuk Waterdragers ontrafelt Osterop de mechanismes in deze wereld zoals hij die heeft ervaren.
Tijdens onze vakantie in Griekenland stuitten we op een klein museum in het mooie dorpje Karay op het Ionische eiland Lefkas. Op het balkon van het museum zat de bejaarde eigenaar te wachten op bezoekers. We kregen een rustige, in gebrekkig Engels, maar toch erg duidelijke rondleiding van deze oude eigenaar, Theodoros Katopodis, die in zijn jonge jaren een fanatiek Folkloredanser was en later het museum oprichtte. Het museum toonde op ontroerende wijze de geschiedenis van een bijzondere borduurschool.
Theodoros’ moeder had leren borduren van Maria Stávraka. Deze vrouw was aan het einde van de 19e eeuw door een ongeluk haar rechterarm kwijtgeraakt. Ze besloot op 19-jarige leeftijd zichzelf niet meer als gehandicapt te beschouwen, maar ontwikkelde haar eigen technieken in borduren en weven. Een borduursteek waar Maria beroemd om was, was de Karsaniki-steek. Het is een borduursteek waarbij je geen onderscheid ziet tussen de voor- en achterkant van het borduursel. Van de bewoners van Lefkas kreeg Maria de bijnaam Maria Koutsochéro, wat Maria-met-één hand betekent. Maria richtte een borduurschool in en we zagen hoe in de koele, donkere kelderruimte van het huis dagelijks 20 meisjes onderricht kregen in borduurwerk gebaseerd op de Karsaniki-steek.
06 288 00 494