Museum Voorlinden verbindt twee mooie werelden: die van de kunst en die van de natuur. In het landgoed vlak achter de duinen van Wasenaar ligt een museum van glas en beton. Piet Oudolf ontwierp de bloementuin, die de strakheid van het gebouw verzacht. Een feest om in rond te lopen! Zelfs mijn drie pubers vonden het best aardig. Het schijn-zwembad van de Argentijnse kunstenaar Leandro Ehrlich doet het natuurlijk altijd goed op instagram….
Kopenhagen stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Dat Kopenhagen een toeristische trekpleister is, werd me deze zomer duidelijk toen ik de vele buitenlandse toeristen zag: wandelend, fietsend, luierend op de kades, musea in- en uitgaand, relaxed zittend op terrasjes…. Kopenhagen is een stad in beweging en groei. Het Glyptotek Kunst Museum was een oase van rust en groen in de stad.
Aarhus, de tweede stad van Denemarken met ruim 300.000 inwoners, is in 2017 Culturele Hoofdstad van Europa. In ARoS, het museum met de regenboog-gang bovenop het dak, zag ik een prachtig werk van Olafur Eliasson. Deze kunstenaar werkt met natuurelementen zoals licht, lucht en water. In Beauty verwerkt hij ze sprookjesachtig tot een gordijn van dauwdruppeltjes die de regenboogkleuren mistig onthullen. Het programma van Culturele Hoofdstad lag in de zomer echter vrijwel plat: geen concerten, geen theatervoorstellingen… een gemiste kans voor de vele toeristen.
Glyptotek (collectie beeldhouwwerken) Museum in Kopenhagen
De regenboog op het dak, eyecatcher van het ARoS
ARoS Museum, Olafur Eliasson, Beauty, 1993
Het was – schrik niet – dertig jaar geleden dat ik een week in Barcelona was. Op bezoek bij een student die ik het jaar ervoor in een vrijwilligersproject in Tsjechië had leren kennen. Terwijl hij vakantiewerk deed, verkende ik in mijn eentje de stad. De Sagrada Familia, waarvan toen voornamelijk het “geboorte-gedeelte” voltooid was volgens mij, beklom ik met de wenteltrappen. Ik kan me niet herinneren dat ik een kaartje moest kopen. Ook herinner ik me niet dat er een rij wachtenden was. Hoe anders is de stad nu. Hoe overweldigend kan toerisme een stad bijna overnemen! De Familia Sagrada is een atrractie. Bussen staan te wachten, als je niet online een kaartje gekocht hebt, sta je uren in de rij. Overal eettentjes eromheen. Je kunt bijna de straat niet meer op. Maar gelukkig, binnen is het dan toch echt een kerk. Het licht is een ode aan God en de hoogte maakt zelfs de grootste toerist nog klein. Hier is de boodschap die Anonio Gaudí met zijn eeuwig bouwwerk wilde vertellen, toch nog voelbaar. Gelukkig.
Lopend van de ene caisson naar de andere, toont het Watersnoodmuseum in Ouwekerk de feiten, de emoties en de wederopbouw van de watersnoodramp in 1953. De laatste caisson vertelt het verhaal van de toekomst, met de enorme kennis die Nederland bezit over watermanagement. De vier zogenaamde Phoenix-caissons werden in november 1953 gebruikt om het gat in de dijk bij Ouwerkerk te dichten. Mijn vriendin Léonieke en ik kwamen in de greep van de ramp die we al zo lang kennen, maar waarvan je soms de persoonlijke impact niet goed kunt inschatten. Met het multimediaal monument “1835 + 1” sta je in stilte stil bij de slachtoffers: 1835 geregistreerde doden en de baby die op zaterdagavond werd geboren, die nacht verdronk en nooit werd gevonden. We luisterden naar de beschrijvingen van familieleden en vrienden van de slachtoffers en zagen hoe de namen van ons wegdreven op de golven. Een kunstwerk dat de geschiedenis dichtbij haalt.
“Je vergeet gewoon dat het een vrachtauto is”, bedacht ik, kijkend naar de voorstelling Groot Wild van Afslag Eindhoven. Zelfrijdende vrachtauto’s die met knipperende lampen, gierende remmen en sierlijke bewegingen personages worden. In gevecht of in een innige communicatie met de acteurs. Het was leuk, het was spannend en het zette óók tot nadenken, deze voorstelling. En wat enig om een knipoog van een vrachtauto te krijgen. Dat doet een vrouw toch goed….
Ik werk al vele jaren in Subsidieland. Bij de overheid zijn subsidies nu eenmaal een belangrijk instrument om de publieke doelen te bereiken. En ook cultuurfondsen zijn een belangrijk instrument in het cultuurbeleid van de rijksoverheid. Ik heb daarbij vooral aan de kant van de subsidieverstrekker of van adviseur gezeten. Dat is een vrij comfortabele positie, kan ik wel verklappen. Veel mensen vergeten in de stress van subsidieaanvragen dat subsidieaanvragers gelijkwaardige partners zijn om gezamenlijke doelstellingen te bereiken.
Een paar maanden geleden zat ik aan de andere kant, toen ik ECI Cultuurfabriek in Roermond ondersteunde bij de subsidieaanvraag binnen de SKIP regeling van het Fonds Podiumkunsten, de regeling Subsidie Kleinschalige of Incidentele Programmering. Het is een hele puzzel om de vragen die gesteld worden adequaat te beantwoorden zonder in te veel herhalingen of beleidsmatig geneuzel te vervallen. En ik kreeg echt de zenuwen toen ik de knop “indienen” aanklikte waaronder fijntjes een mededeling stond met een strekking als “u kunt niet meer terug”. Vandaag was het spannend om bij de bekendmaking van de honoreringen op de site van het Fonds Podiumkunsten door te scrollen naar ECI Cultuurfabriek. Gelukkig…. al mijn werk was niet voor niets geweest.
Nog nooit was ik naar de Biënnale van Venetië geweest. Dit jaar greep ik mijn kans. Ik logeerde in een appartement in de achtertuin van een huis waar drie Venetiaanse zussen wonen. Vandaaruit kon ik met de Vaparetto naar de locaties waar je kunt genieten van moderne kunst in een eeuwenoude context. Het is nog steeds een steengoed concept. Met ons Nederlands paviljoen en de zintuigelijke kunst van de 83-jarige herman de vries hebben we aandacht gevraagd voor de nabijheid van de natuur, ook nu.
Door collega’s bij de gemeente ‘s-Hertogenbosch werd ik gelukkig herinnerd aan de Opera aan de Parade. Dus stapte ik met vriendin Judith in de trein met een koeltasje met rosé, hartige broodjes en fruit. Helemaal zoals het hoort. We waren best laat, maar we konden schuin achter een mooie boom op de Parade tóch een mooi plekje veroveren met onze kampeerstoeltjes. En genieten van het vocale trapezewerk in de opera La Cenerentola van Rossini.
Picknicken tijdens Opera op de Parade in Den Bosch, 2015
Als we muziek maken willen bevorderen in Nederland, dan hoop ik dat er nog veel variaties komen op de The Voice Kids. Ik denk dat heel wat kinderen zijn gaan zingen, of méér zijn gaan zingen, door The Voice Kids. Een wedstrijd die voor iedereen bereikbaar is dankzij Youtube. Het is heel eenvoudig: je doet mee door een filmpje op Youtube te zetten, die door de redactie van Talpa beoordeeld wordt. Als deze een interessante kandidaat ziet, wordt het filmpje beoordeeld door zangcoaches en zo is de selectie opgebouwd uit een trap die voor een kleine groep uiteindelijk leidt tot de beroemde Blind Auditions. Onze kinderen zijn muzikaal en zo kwam Lilly terecht in de derde ronde. Daarna was het afgelopen, maar we hebben wel één van de Blind Auditions bezocht in Hilversum. Een feest! Wat een talenten en wat een mooie beoordelingen door de jury. Ik ben een fan van the Voice Kids.
Het Rotterdams Philharmonisch Orkest nam Guy Caronin, de man die het Cirque du Soleil groot had gemaakt, in de arm om van klassieke muziek door een klassiek orkest in een nieuwe context te plaatsen: die van Ahoy. Het werd een show met dans, zang, luchtacrobatiek en animaties. Ik genoot van de perfecte timing van alle acts, de geluidskwaliteit, de belichting, de musici en de prachtige projecties achter het orkest. Het was een experiment, maar met een hoog niveau van perfectionisme. Tegelijkertijd zet zo’n show je aan het denken over de rol van klassieke muziek. Is het een wanhopige poging om het tij te keren, of is dit gewoon de vernieuwing die broodnodig is?
06 288 00 494